Depresja z wyczerpania

W niniejszym opracowaniu opiszemy czym się charakteryzuje depresja z wyczerpania. Należy zaznaczyć, że ten rodzaj depresji został po raz pierwszy opisany przez psychiatrów w XIX wieku m.in. przez Kraepelina (1889).Natomiast kryteria diagnostyczne dokładnie opisał Kielholtz w 1957r. Choć jest to jednostka chorobowa stosunkowo mało znana szerszemu odbiorcy, z pewnością warto o niej napisać.

Skąd nazwa depresja z wyczerpania? Lekarze psychiatrzy jako przyczynę wskazują przewlekłe obciążenia emocjonalne. A zatem mogą to być m.in.: niepowodzenia i konflikty w pracy zawodowej, w pożyciu małżeńskim, trudności w wychowywaniu dzieci, przewlekły stres.

Nie bez znaczenia są także szczególne cechy osobowościowe jednostki np. nadmiernie wrażliwy system nerwowy, skłonność do martwienia się z powodu nawet błahych spraw. Wymienione cechy szczególnie przypisuje się kobietom, zaś u mężczyzn dominują: perfekcjonizm, wygórowane ambicje przy czym cele, które sobie stawiają nierzadko przekraczają ich możliwości emocjonalne.

W depresji z wyczerpania wyróżnia się trzy fazy: pierwszą - ze wzmożoną nadwrażliwością i poczuciem niewydolności, drugą – fazę psychosomatyczną oraz trzecią – z właściwą depresją. Osoba, która zauważy u siebie ww. niepokojące objawy winna udać się do lekarza psychiatry.   

 

 

Depresja a choroby somatyczne

Pogląd, że depresja dotyczy wyłącznie psychiki chorego jest nieprawidłowy.

W istocie depresja wpływa na cały organizm, a to oznacza, że wzajemna zależność pomiędzy depresją a  chorobami somatycznymi istnieje, i nie należy tego faktu lekceważyć.

Specjaliści wskazują na fakt, że osoby, które chorują na choroby układu sercowo-naczyniowego lub u których zdiagnozowano choroby metaboliczne, dermatologiczne, gastrologiczne, ginekologiczne, a także neurologiczne i reumatologiczne – winny zwrócić szczególną uwagę na swój nastrój. Statystki mówią, że znaczna część tych pacjentów choruje na depresję, i czasami zbyt późno zgłaszają się do lekarza psychiatry ze swoim problemem.  

Konsekwencje zaniechania lub zbyt późnego zgłoszenia się do specjalisty mogą być poważne. Dość napisać, że pacjenci kardiologiczni narażeni są na zawał mięśnia sercowego, a u osób z chorobami krążenia wzrasta ryzyko udaru.  

A zatem niezmiernie ważne jest zrozumienie, że leczenie depresji to nie tylko leczenie psychiki chorego, to także leczenie całego organizmu i ochrona przed rozwinięciem się lub zaostrzeniem innych, poważnych chorób. 

Depresja reaktywna – czyli co?

Depresja reaktywna pojawia się w życiu pacjenta jako reakcja na trudne, traumatyczne, przykre doświadczenie życiowe. Występuje także pod inną nazwą – jako depresja egzogenna. Wydarzeniem trudnym lub traumatycznym może być utrata kogoś lub czegoś, toteż często diagnozuje się tego typu depresję u osób, które straciły bliską osobę i przeżywają żałobę.     

Choć jest dużo prostsza zarówno do zdiagnozowania jak i wyleczenia niż depresja endogenna, to nie można jej lekceważyć. 

Czynnikiem wyzwalającym depresję reaktywną mogą być okresy kryzysu gospodarczego. Ktoś to wcześniej radził sobie świetnie i miał dobrą posadę, nagle staje się bezrobotnym, stąd już krok do depresji w wyniku utraty poczucia bezpieczeństwa ekonomicznego.  

Do trudnych doświadczeń, które mogą wyzwolić wymienioną depresję, należą także: rozwód, choroba, wypadek. W każdym z wymienionych zdarzeń coś tracimy: żonę/męża, dobre zdrowie, dobrostan psychiczny i fizyczny.

Depresję reaktywną leczy się przy pomocy psychoterapii, jeśli jednak ta metoda zawodzi, stosuje się także farmakoterapię. Rokowania są dobre i pacjenci po podjęciu leczenia, szybko wracają do dawnego dobrego samopoczucia.  

Depresja – na przykładzie depresji endogennej

Jak wiadomo, depresja może dotknąć każdego bez względu na pozycję zawodową, pozycję społeczną, wykształcenie, płeć.

Depresją, która z pewnością nie obejdzie się bez farmakoterapii jest depresja endogenna, która nazywana jest dużą (ciężką) depresją uwarunkowaną biologicznie. A to oznacza, że jej przyczyny nie są do końca poznane.

Aby zrozumieć co dzieje się w mózgu osoby chorej na depresję endogenną, należy wiedzieć, że w wyniku zaburzeń w produkcji neuroprzekaźników (serotoniny i noradrenaliny) dochodzi do rozwoju choroby.

Farmakoterapia jest niezbędna, aby poprawić neuroprzekaźnictwo serotoninowe i noradrenalgiczne w mózgu. 

Objawy w depresji endogennej to: obniżenie podstawowego nastroju, a dominującym jest smutek i przygnębienie, niemożność przeżywania uczucia radości czy zadowolenia. W miejsce smutku czasami może pojawić się zobojętnienie. Charakterystyczne w tej chorobie jest także obniżenie napędu psychoruchowego. Ponadto, często pojawia się ból głowy, ból karku, brak apetytu, spadek masy ciała, zaparcia. 

Statystyki mówią, że po 50 roku życia znacznie zwiększa się ryzyko zachorowania na depresję, zarówno wśród kobiet jak i mężczyzn. A wielu chorych musi być